Waarom ik werk met oude stoffen
Soms begint iets kleins gewoon… omdat je het wil proberen.
In deze blog vertel ik hoe ik ben begonnen met naaien, waarom ik zo graag met oude stoffen werk, en wat dat voor mij betekent – niet alleen praktisch, maar ook persoonlijk.
Een oud tafelkleed en een zonnige dag
Mijn eerste naaiproject begon met een oud tafelkleed. Geen dure stof, geen plan, geen patroon. Gewoon: een felle ingeving, een zonnige dag, en de goesting om iets te maken.
Ik maakte er een strandtas van. Een grote, kleurrijke draagtas, perfect voor een handdoek, een boek, een beetje chaos. Ze was niet perfect – de naden schots en scheef, het hengsel wat stug – maar het voelde alsof er iets belangrijks begonnen was.
En toen kwam Billie
Een paar weken later werd mijn kleindochter geboren. Billie.
Plots had ik nog méér reden om dingen te maken. Iets voor haar. Iets van mij. Iets tastbaars, met liefde in elke steek.
Ik had op dat moment net een testlapje laten drukken met een patroon dat ik zelf ontworpen had. Een zachte stof met grijze bloempatronen. Niet de meest logische keuze voor een babyjurkje – maar ik gebruikte wat ik had.
Dat jurkje werd mijn tweede project. Het ging trager. Het vroeg meer geduld. Maar het voelde juist.
De kracht van wat er al is
Sinds die twee eerste stukken ben ik blijven naaien.
En tegelijk ben ik me steeds bewuster gaan verdiepen in wat stoffen eigenlijk betekenen – en waar ze vandaan komen.
Ik ontdekte de wereld van fast fashion, textielafval, synthetische stoffen die jarenlang in de natuur blijven hangen.
Maar ook: de kracht van upcycling, van tweedehands, van herwaarderen wat er al is.
Oude stoffen zijn niet minder. Ze zijn rijker.
Ze hebben al een leven gehad. En dat zie je – in een vlek, een rafel, een zachtheid die je niet vindt in nieuw.
Waarom ik ermee werk
Ik werk met oude stoffen omdat ik hou van verhalen.
Omdat ik liever iets red dan iets koop.
Omdat het goed voelt om traag iets op te bouwen, in plaats van snel iets af te rekenen.
En eerlijk?
Het is gewoon ook een beetje veiliger.
Ik ben nog altijd aan het leren. Dingen gaan soms mis. Bochten zijn scheef, naden worden losgetornd, steken verdwijnen.
Als ik moet knippen in een dure nieuwe stof, voel ik meteen spanning. Maar een oud tafelkleed? Daar mag ik van proberen. Daar mag ik van leren.
Het haalt de druk weg. En net daardoor durf ik meer.
Want we hoeven niet perfect te zijn.
We hoeven niet altijd iets nieuws te kopen om iets nieuws te maken.
En jij?
Werk jij ook graag met wat er al is?
Of heb je iets liggen dat misschien een tweede leven verdient?
Laat het me weten – ik lees graag mee.